نجمه کمالی را در حرم مطهر رضوی پای ستون شماره ۶ صحن پیامبر اعظم(ص) دیدار می‌کنم. می‌نشینم پای صحبت‌هایش تا داستان قهرمانی‌هایش و چرایی تقدیم مدال‌هایش به امام رضا(ع) را بشنوم.

از زمانی که به خاطر دارد، عاشق ورزش بوده است و در فکر قهرمانی. همان بچگی ورزش را شروع می‌کند. از ۱۲سالگی تکواندو را به صورت حرفه‌ای کار می‌کرده، اما ۱۸سالگی برایش پایان پوشیدن لباس سفید رزمی بوده است. سال ۱۳۸۱ دکترش تشخیص می‌دهد به سبب وضعیت بیماری‌اش باید دور ورزش سنگین را خط بکشد. «از کودکی تکواندو کار می‌کردم، در ۱۸ سالگی به خاطر شدید شدن مشکل کلیوی‌ام دیگر اجازه تکواندو کار کردن نداشتم».

دکترها می‌گویند باید پیوند کلیه شود. دو سال بعد عمل انجام می‌شود و به لطف خدا حال نجمه رو به بهبودی می‌رود. «آن موقع هم مثل همه زمان‌های حساس زندگی به امام رضا(ع) متوسل شدم. سلامتی دوباره‌ام را از ایشان گرفتم».

اما نجمه‌خانم دست‌بردار ورزش نبوده، او خودش را از بچگی روی سکوی قهرمانی تصور می‌کرده است. اینجا بوده که مهم‌ترین رقیبش یعنی بیماری را شکست می‌دهد.

قهرمانی، نتیجه تلاش بی‌وقفه

یک سال پس از عمل جراحی پیوند کلیه ،روزی برای تهیه دارو به داروخانه می‌رود و برگه‌ای را روی دیوار آنجا می‌بیند که مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌دهد. برگه سفید آگهی نام‌نویسی هیئت بدمینتون پیوند اعضا و بیماران خاص راه جدیدی را برایش روشن می‌کند. روحیه قهرمانی‌اش دوباره او را به ورزش تشویق می‌کند و حالا که شرایط جسمی‌اش هم بهتر شده، می‌تواند دوباره شروع کند.

«همان سال ۱۳۸۴ بدمینتون را آغاز کردم. با وجود اینکه هنوز یک سال از عمل جراحی‌ام گذشته بود، تمرینات سخت و مداوم را ادامه دادم. بارها و بارها برای تمرین راه طولانی بین زادگاهم، شهر زازران در شهرستان فلاورجان را تا اصفهان آمدم. سال بعد در مسابقات کشوری رتبه اول را کسب کردم».

ادامه این قهرمانی‌ها در مسابقات استانی و کشوری نقطه ورودش به تیم ملی بدمینتون در فدراسیون پیوند اعضا می‌شود. او در این ۱۲ سال افتخارات زیادی در این رشته کسب کرده و در دوره‌های مختلف به جوایز و مدال‌های باارزشی دست پیدا کرده است. در مسابقات جهانی آرژانتین در سال ۲۰۱۵ در هر دو رشته انفرادی و تیمی مدال طلا را از آن خود می‌کند. دو سال بعد در مسابقات جهانی در کشور اسپانیا هم به مقام سوم انفرادی و اول تیمی می‌رسد. سال ۲۰۱۹ هم از مسابقات جهانی کشور انگلیس با نقره انفرادی و برنز تیمی برمی‌گردد. در آخرین مسابقاتی هم که شرکت می‌کند، باز می‌درخشد و در استرالیا مدال طلای انفرادی و نقره تیمی را به ارمغان می‌آورد: «من در هر قدمی که برمی‌دارم، در زمان تمرینات و در تمام لحظات شادی و استرس مسابقه، همیشه متوسل به حضرت رضا(ع) می‌شدم و احساس می‌کردم نگاه حضرت(ع) هم همیشه همراه و در کنارم بوده. در هر ثانیه اسم امام(ع) را می‌آوردم و به فکر ایشان بودم. نیت می‌کردم اگر روی سکوی قهرمانی بروم به زیارتشان بیایم و امسال هم قصد کردم حاصل تمام زحماتم را به آقا(ع) تقدیم کنم. به نظر من اگر تمام ورزشکاران متوسل به ائمه(ع) به خصوص آقا علی بن موسی الرضا(ع) بشوند، موفق می‌شوند چون همیشه در خانه ائمه(ع) به روی ما باز است».

نخستین زیارت روی دوش پدر

خانواده کمالی هم مثل تمام خانواده‌های مذهبی ایران سالی یک بار کوله‌بارشان را می‌بستند و راهی مشهد می‌شدند تا حضرت(ع) را زیارت کنند. نخستین خاطره‌ای که از زیارت حرم مطهر رضوی در ذهنش دارد به زمانی برمی‌گردد که دختر بچه‌ای ۸ساله بوده و روی دوش پدر به زیارت می‌رفته است: «ما از همان بچگی هر سال به زیارت می‌آمدیم. من در تمام صحن‌ها عکس یادگاری دارم. هر سال با پدر خدابیامرزم می‌آمدیم. امسال که برای زیارت و اهدای مدال به مشهد آمدیم جایشان خیلی خالی است».

الوعده وفا

او از روزهایی می‌گوید که خودش می‌آمده، مدال‌های قهرمانان دیگر را در موزه تماشا می‌کرده و فکر اهدای مدال را در سر می‌پرورانده است: «من هر سال که به زیارت می‌آمدم، به موزه هم سر می‌زدم. همیشه دوست داشتم مدال‌های ورزشکاران دیگر را ببینم به خصوص مدال‌های جهان پهلوان تختی برایم خیلی جذاب بود. به تازگی هم اهدای مدال‌ توسط آقایان حسن یزدانی و امیرحسین زارع برایم انگیزه بیشتری به ‌وجود آورد تا من هم مدال‌هایم را تقدیم کنم. البته من از نوجوانی این فکر را در ذهن و خیالم داشتم. دوست داشتم روزی ورزشکار حرفه‌ای بشوم و خودم مدال‌هایم را تقدیم کنم و هر بار که به زیارت بیایم آن‌ها را در موزه حضرت(ع) ببینم».

او این تقدیم مدال را برای خود افتخاری می‌داند: «افتخار من این بود همه مدال‌هایم هدیه ناقابلی شود که به آقا علی بن موسی الرضا(ع) تقدیم کنم. ان‌شاءالله آقا بپذیرد و این هدیه کوچک ماندگار باشد و به من کمک کنند تا در مسابقات ۲۰۲۵ آلمان هم موفق شوم».

از او پرسیدم اگر بخواهند یک جمله برای معرفی‌ات در کنار مدال‌هایت در موزه بنویسند، آن جمله چیست؟ نجمه خانم ضمن اینکه می‌گوید دوست دارد بتواند سبب افتخار دین و کشور باشد، در جوابم می‌گوید: «ان‌شاءالله همیشه خادم امام رضا(ع) باشم».